Harald Hårfagre

(Per Sivle)

Dei segjer der vest
        paa Karmsund-Leid,
der Hårfagre sov i sin haug,
        at bryt seg i storm
        havet mot land
med dunder og ylande draug,
        då vaknar gamlingen,
        reiser seg upp
og skodar kringum seg vidt;
        og auga logar
        lik kvasse eld,
        som der han stend
        i den myrke kveld
og ser yver landet sitt.
        Og då det er,
        at møtest det tvo,
        so spør den eine
        den andre som so:
"Heve du set han Harald blunka?"


Når båra velt seg
        frå framand strond
        med tore-dyn
        imot Noregs rond
        og brøyter skum-veg
        til sund og vik
        og strår yver strender
        vrak og lik,
        - då stig han,
        nordmanna-storegut,
        i brynje-bunad
        or haugen ut
        og skodar yver
        si heimsens bygd,
        um kollane stend
        med si gamla trygd,
        og ser seg ikring,
        um det inkje er so,
        at enno ligg Noreg
        fritt yver sjo,
        og røyner etter,
        um landsens menn
        stend burtmed varde
        paa vakthald enn;
- då er det, dei ser han Harald blunka.

Men kjem det ei tid
        då Noregs folk
        kysser på hand
        og takkar for svolk,
        og gløymer det,
        som det eingong var
        og hugsar kje på,
        det var skapt til kar,
        og let seg nøra
        med vanvyrd og svik,
        og bed til sjaund
        fyr sitt eige lik,
- daa ser dei kje meir han Harald blunka.

Og du, som er
        av vårt eige lag,
        du, som liver
        i Noreg idag:
heve du set han Harald blunka?