Ramn

(Per Sivle)

Det ligg ei Sletta
   i Solarglad
strøydd utav Lik
   i Kross og i Rad,
   — Lik attmed Lik,
med brostne Augo
   og knytte Nevar.
Og Munnar gaper,
   og Dauden tevar.
Og ovantil krinsar
   ein svart ein og skrik.

Blod utan Puls
   og Kjøt utan Sjæl
burtyver Land
   og hityver Lende.
Og ovantil krinsar
   fram og attende
kring yver Valen
   ein svart ein og gjel.
— Det er Ramn, det er Ramn,
   det er Valramn!

            * * *

Aa haa, det var derifraa
   Vinden bles,
at det er framfyr Maten
   du syng og les!
— For til Gjestabods-Bord
   av glupaste Slag
er du boden i Gilde
   hjaa Dauden idag.
Der er duka med raudt,
   der er diska til Fest
med alle dei Retter,
   som smakar deg best.
Der er inkje Trot
   paa Lever og Lunga,
Nyra og Hjarta,
   Auga og Tunga,
og Blod til Borddrikka
   attaat du faar,
skjenkt deg i djupe,
   breddfulle Saar,
— og alt so paalag
   millom rote og raatt,
slik som det plagar
   deg smaka so godt,
du Ramn, du Ramn, du Valramn!

            * * *

Og Ramnen flyg
   yver Manna-Heim.
Og berre av Fysna
   so gjel han og skrik,
imedan han syp
   av den rotne Eim,
som stig i Veret
   fraa Lik attmed Lik:
av Viljen, som døydde,
   avdi at han smaug,
av Tunga, som døydde,
   avdi at ho laug,
av Hjarta, som døydde,
   avdi det vart kaldt,
av Barnet, som døydde,
   avdi at det svalt.
Dei ligg dernede
   ved Allfare-Veg,
— dei ligg nednede
   og biar paa deg,
du Ramn, du Ramn, du Valramn!

            * * *

Og naar det so lid
   til den siste Dag,
og Dauden hev vunne
   sitt sista Slag,
daa lyt du syngja
   i Likstova fyrst.
Men som du so fulla
   vert svolten og tyrst,
so atter du gjeng
   til eit Gjestabods-Bord,
ditt rikaste reidde,
   ditt sista paa Jord,
du Ramn, du Ramn, du Valramn!