Ramn
(Per Sivle)
Det ligg ei Sletta
i Solarglad
strøydd utav Lik
i Kross og i Rad,
— Lik attmed Lik,
med brostne Augo
og knytte Nevar.
Og Munnar gaper,
og Dauden tevar.
Og ovantil krinsar
ein svart ein og skrik.
Blod utan Puls
og Kjøt utan Sjæl
burtyver Land
og hityver Lende.
Og ovantil krinsar
fram og attende
kring yver Valen
ein svart ein og gjel.
— Det er Ramn, det er Ramn,
det er Valramn!
* * *
Aa haa, det var derifraa
Vinden bles,
at det er framfyr Maten
du syng og les!
— For til Gjestabods-Bord
av glupaste Slag
er du boden i Gilde
hjaa Dauden idag.
Der er duka med raudt,
der er diska til Fest
med alle dei Retter,
som smakar deg best.
Der er inkje Trot
paa Lever og Lunga,
Nyra og Hjarta,
Auga og Tunga,
og Blod til Borddrikka
attaat du faar,
skjenkt deg i djupe,
breddfulle Saar,
— og alt so paalag
millom rote og raatt,
slik som det plagar
deg smaka so godt,
du Ramn, du Ramn, du Valramn!
* * *
Og Ramnen flyg
yver Manna-Heim.
Og berre av Fysna
so gjel han og skrik,
imedan han syp
av den rotne Eim,
som stig i Veret
fraa Lik attmed Lik:
av Viljen, som døydde,
avdi at han smaug,
av Tunga, som døydde,
avdi at ho laug,
av Hjarta, som døydde,
avdi det vart kaldt,
av Barnet, som døydde,
avdi at det svalt.
Dei ligg dernede
ved Allfare-Veg,
— dei ligg nednede
og biar paa deg,
du Ramn, du Ramn, du Valramn!
* * *
Og naar det so lid
til den siste Dag,
og Dauden hev vunne
sitt sista Slag,
daa lyt du syngja
i Likstova fyrst.
Men som du so fulla
vert svolten og tyrst,
so atter du gjeng
til eit Gjestabods-Bord,
ditt rikaste reidde,
ditt sista paa Jord,
du Ramn, du Ramn, du Valramn!