Varde
(Per Sivle)
Det høyrdest ved Nott
eit Dunder paa Dør.
Og Husbonden vaknar,
spring fram og spør:
„Kva er det, som bilar?"
„Jau, no maa de ut!
for Varden lyser
paa Høgenut!"
Og kvar Mann visste
i same Ande,
at no var det kome
Ufred til Landet.
Og Mennerne Herklæde
paa seg tok,
og Skjold og Øks
dei lyfte fraa Krok,
dei hekta i Belte
sitt goda Sverd,
treiv Spjot og Boge
og skunda til Ferd.
For kom det dei,
vilde Noreg herja,
so fanst det og dei,
som vilde det verja.
Og alt som Varde
fraa Varde vart tend,
dei sanka seg saman
fraa Grend til Grend.
Og Fylkingen bygdest,
og Veg han fann,
der fyre gjekk Hovding
og Merkesmann.
Og Ufreds-Karen
fekk jamnan smaka,
kva det hev paa seg,
at Vardar vaka.
Og gjev det aldri
maa verta sagt,
at Landet ligg
utan Varde-Vakt.
Og logar kje Varden
paa Tind og Nut,
han logar i Hjarta
hjaa Noregs Gut.
Ja, brenn, du Varde,
du signade, klaare,
bjartare, høgre
fyr kvart eit Aaret!