Varde

(Per Sivle)

Det høyrdest ved Nott
   eit Dunder paa Dør.
Og Husbonden vaknar,
   spring fram og spør:
„Kva er det, som bilar?"
   „Jau, no maa de ut!
for Varden lyser
   paa Høgenut!"
Og kvar Mann visste
   i same Ande,
at no var det kome
   Ufred til Landet.

Og Mennerne Herklæde
   paa seg tok,
og Skjold og Øks
   dei lyfte fraa Krok,
dei hekta i Belte
   sitt goda Sverd,
treiv Spjot og Boge
   og skunda til Ferd.
For kom det dei,
   vilde Noreg herja,
so fanst det og dei,
   som vilde det verja.

Og alt som Varde
   fraa Varde vart tend,
dei sanka seg saman
   fraa Grend til Grend.
Og Fylkingen bygdest,
   og Veg han fann,
der fyre gjekk Hovding
   og Merkesmann.
Og Ufreds-Karen
   fekk jamnan smaka,
kva det hev paa seg,
   at Vardar vaka.

Og gjev det aldri
   maa verta sagt,
at Landet ligg
   utan Varde-Vakt.
Og logar kje Varden
   paa Tind og Nut,
han logar i Hjarta
   hjaa Noregs Gut.
Ja, brenn, du Varde,
   du signade, klaare,
bjartare, høgre
   fyr kvart eit Aaret!